"Sam nakładasz na siebie wystarczającą presję, więc nie potrzebujesz, by twoi rodzice dokładali ci do tego".
Spróbuj pożyczyć od dziecka pudełko klocków.
(Ewentualnie coś zastępczego; coś, co będzie można układać jedno na drugim.)
Każdy kolejny klocek będzie symbolizować jeden stopień presji ciążącej na twoim młodym sportowcu.
Zaczynamy.
Na początek zastanów się, jak bardzo Twoje dziecko przeżywa każdy swój mecz.
Ułóż od jednego do trzech klocków (jeden na drugim), w zależności od stopnia przeżywania.
Teraz pomyśl, jak bardzo Twojemu dziecku zależy na tym, żeby spełnić oczekiwania trenera.
Dołóż od jednego do trzech klocków.
Następnie spróbuj oszacować, jak bardzo Twoje dziecko stara się przypodobać kolegom z drużyny.
Dołóż od jednego do trzech klocków.
Weź pod uwagę presję związaną z otoczeniem: boiskiem, przeciwnikami, sędzią, kibicami, pogodą.
Jeżeli uważasz, że którykolwiek z pięciu powyższych czynników w jakikolwiek sposób wpływa na Twoje dziecko podczas gry, dołóż odpowiednią liczbę klocków.
Spójrz teraz na utworzoną wieżę.
Może być stosunkowo niewielkich, średnich lub doprawdy imponująco wielkich rozmiarów.
A nadal nie wzięliśmy pod uwagę innych czynników.
Twoje dziecko może też przecież pragnąć dorównać swojemu starszemu rodzeństwu.
Lub chcieć stanowić wzór do naśladowania dla młodszego brata lub siostry.
Może też bardzo starać się spełnić twoje oczekiwania - i/lub innych członków rodziny - nawet jeżeli osobiście nie wydaje ci się, byś sam miał w stosunku do niego jakiekolwiek!
Ile to kolejnych klocków?
Z pewnością zresztą o czymś zapomnieliśmy.
A teraz wyobraź sobie, Drogi Rodzicu, że swoją własną postawą, zachowaniem, słowami, oczekiwaniami w stosunku do dziecka wznosisz utworzoną budowlę o kolejnych kilka pięter.
Masz też jednak szansę pozostawić ją na aktualnym poziomie.
Nie dokładać kolejnych klocków.
Uznać, że wystarczy.
Co wybierasz?