Dla dziecka przyjście na pierwszy trening czy udział w pierwszym turnieju to bardzo duże wyzwanie. Wyobraźmy sobie, że stajemy przed bardzo stresującą dla nas sytuacją, np. rozmowa o pracę, publiczne wystąpienie itd. Zastanówmy się, jakie mogą towarzyszyć nam wtedy uczucia?
Z perspektywy rodzica pierwszy trening dziecka jest czymś zupełnie normalnym i bezproblemowym, dla dziecka to karuzela pełna różnych emocji w zależności od charakteru człowieka. Bardzo ważną rolę w tym momencie odgrywają rodzice. Jeżeli zależy nam na tym, aby dziecko czynnie uczestniczyło w życiu sportowym, to musimy podejść do tego w odpowiedni sposób. Rodzic wciela się w rolę nauczyciela i trenera.
Rodzice powinni przed pierwszymi zajęciami dziecka wizualizować (wyobrazić) sobie co tak naprawdę może się stać na takim treningu i wziąć pod uwagę kilka możliwości potoczenia się zdarzeń. Rodzic musi być przygotowany na, to kiedy zawodnik po treningu będzie smutny, "bo koledzy grają lepiej”, musi być gotowy na to, co powiedzieć dziecku, kiedy po treningu będzie szczęśliwy. To bardzo ważny etap w życiu dziecka - sport uczy życia, dlatego to od rodziców w głównej mierze zależy, jak wykorzystają ten czas.
Weźmy przykład dziecka w wieku 6 lat. Jaś wybiera się na pierwszy trening. Już w domu musi myśleć o tym, jak to może wyglądać. Przychodzi na trening, ma inną koszulkę niż wszyscy zawodnicy - (koledzy mają klubową), nie zna nikogo po imieniu, jego koledzy mają większe umiejętności niż on, koledzy znają podstawowe zachowania organizacji treningu, obserwuje go trener, obserwują inni rodzice. Można by wymieniać kolejne bodźce, które mogą wszelako wpływać na emocje dziecka. Oczywiście nie możemy generalizować. Są dzieci, które nie mają problemu z odnalezieniem się w nowym środowisku i powyżej wymienione bodźce nie stworzą im problemów, ale większość zawodników jednak przeżywa to mocno. To, że dziecko nie radzi sobie na pierwszych zajęciach, nie znaczy, że nie nadaje się do sportu!
Co można zrobić, aby pomóc dziecku radzić sobie ze stresem?
Przede wszystkim wykazanie odpowiedniego zainteresowania po treningu i meczu. Trzeba jednak uważać na to, co się mówi, ponieważ w łatwy sposób można zrazić do siebie dziecko, w którym gotuje się jeszcze wiele emocji. Warto zaczekać jakiś czas aż emocje trochę opadną i spróbować porozmawiać, lecz jeśli dziecko nie będzie odpowiadać, to nie wywierać presji na odpowiedź. Zmień temat, może porozmawiaj o tym, jak było w szkole, aż dziecko samo poruszy temat sportowy.
Podczas rozmowy trzeba pamiętać o kilku zasadach.
1) Uważnie słuchaj
Podczas rozmowy z dzieckiem musisz mieć świadomość, że to ono jest najważniejsze. Zbieraj informacje, łącz fakty, może dowiesz się czegoś na temat jego cech charakteru, co pomoże Ci w budowaniu relacji z dzieckiem.
2) Bądź wyrozumiały
Każdy popełnia błędy, nawet my popełniamy ich bardzo dużo, mimo iż jesteśmy starsi i bardziej doświadczeni. Nie wymagajmy od dzieci, żeby były idealne. Każdy błąd i problem analizujcie. Czy dało się zrobić coś, aby tego uniknąć? Co poprawić, aby nie popełniać więcej tego błędu? Co zrobić, aby rozwiązać ten problem?
3) Nie oceniaj
Pozwól, aby dziecko samo siebie oceniało. Przez ocenianie i porównywanie możemy sprawić, że zawodnik straci poczucie własnej wartości i będzie się uważał gorszy od innych. “Zastanów się, czy według Ciebie to było dobre?”
4) Zawsze bądź szczery i słowny
Kiedy dziecko wyczuje, że nie dotrzymujesz słowa, kolejnym razem może Ci już tak łatwo nie zaufać. Jak będziemy szczerzy wobec dziecka, to dziecko będzie szczere wobec innych.
5) Promuj odpowiednie wartości
To wszystko, co uchodzi za ważne i cenne dla Ciebie i społeczeństwa oraz jest godne pożądania, co łączy się z pozytywnymi przeżyciami i stanowi jednocześnie cel dążeń ludzkich.
6) Nie dawaj rozwiązań - naprowadzaj na odpowiednią ścieżkę
Nie Ty powinieneś rozwiązywać problemy dziecka i naprawiać jego błędy. Rolą rodzica jest pozwolić dziecku radzić sobie samodzielnie, w momencie, kiedy nie daje sobie rady naprowadzać go na odpowiednią ścieżkę myślenia.
7) Pozwól samodzielnie podejmować decyzje
Kiedy nie pozwolimy dziecku podejmować decyzji i będziemy robić to za niego, na boisku również będzie miał problemy z podejmowaniem decyzji.
Każde dziecko ma w sobie ukryty potencjał, który musi odkrywać każdego dnia, my jako rodzice i trenerzy powinniśmy wspierać dziecko w tym dążeniu do odkrywania siebie. Rozmowa, wsparcie i zrozumienie to jedno z najlepszych broni do tego, aby dziecko mogło się rozwijać i nie zraziło się do uprawiania sportu.